Yoruldum
Bir gemi hayal edin. Etrafı bomboş, bir başına ilerliyor okyanusun ortasında. Ben ilerletiyorum. Arada adacıklar çıkıyor sağdan soldan, kendi yolumu uzatmak pahasına uğruyorum hepsine. Her birinden başka başka insanları alıyorum gemiye. İlerliyoruz hep beraber, ben varım dümende ama. En sonunda kara görünüyor uzaklarda bir yerde. Bir anda sarsılmaya başlıyor gemi. Her sarsıltıda bir başkası koşuyor can yeleklerine, kayıklara. Beni aramadan, ardlarına bile bakmadan gidiyor hepsi can havliyle. Buraya kadarmış. Hepsi gidiyor ve yine ben tek kalıyorum batmakta olan gemide. Ve gemi batmıyor. Parçalanıyor, yok olmaya yüz tutuyor ama bir türlü batmıyor. Bu gemi ya batsın, ya da bir yerlere varsın artık.
içimdekileri anlatmışsın resmen ama hayat işte... herkes böyle.kimseye güvenilmiyo ama biz saf gibi napıyoruz inanıyoruz güveniyoruz onlar üzülmesin diye elimizden gelen her şeyi yapıyoruz kendimizi paralıyoruz be ama onlar en ufak sorunda minicik ya minicik sorunda çekip gidebiliyolar.sanki onca zaman bir yabancıymışız gibi hiçbir şey yaşamamışız gibi gidiyorlar.işte o zaman anlıyoruz ki sadece kullanılmışız.ne ağar bir kelime ama 'kullanılmak.'O anda kocaman bir hayal kırıklığı,kocaman bir boşluk kaplıyor insanın içini.o andan sonra yalnızlığı sevmeye başlıyorsun.(tabi ne kadar sevilebilirse...belkide alışıyorsun.)
YanıtlaSil