Herkes Gidiyor

Neden böyleler anlamıyorum. Sorunlu olan ben olmalıyım, evet, benim. Fakat çevrem de pek sağlıklı değil bence.

Güvenmek garip bir şey.. Birine sırtımı dayayacak, en mühim sırrımı anlatacak kadar güvenebilirim fakat kimsenin gitmeyeceğine güvenemem. Yani, herkes gider. Çoğu geri de gelir aslında, ama.. Olmaz yani. Eskisi gibi gelmez çünkü. Ona tekrar sırtımı dayayabilirim ben, tekrar sırrımı anlatabilirim, yine güvenim bu dereceye yükselebilir. Ama kimsenin beni ardında bırakıp gitmeyeceğine güvenemem.

Ben de ne diyorsam, kendimi tekrarlayıp duruyorum işte kısacık cümlelerle. Öyle ama yani, herkes gidiyor. Kimse için bir başkası önemli değil sanırım, ya da ben öylesine rastlamadım hiç.

Hep mi bende ki sorun, hep mi ben yanlışım..

İnsanlar neden böyle, neden uzanabileceğim kadar yakın, tutunamayacağım kadar uzaklar? Usandım artık, dayanamıyorum, kaldıramıyorum bu kadarını. Hep aynı döngü ya, kısıldım kaldım resmen içinde. Birileri geliyor, bırakmayacağına güvence veriyor, sonra gözünü kırpmadan başka dallara atlıyor arkasında bırakarak beni. Vallahi darlandım.

Tamam, kabullendim artık, herkes bırakıp gider, başından beri söylüyorum işte bunu. Evet herkes gidiyor, burasına kadar tamamım da, her giden de arkasında izler bırakıyor be.. Hepsi mi aynı olur be kardeşim, hepsi mi bu kadar nefret eder bu kadar parçalar adamı.. Yok, gideceklerini kabullendim de, bıraktıkları yaraların acısını çekmemeyi öğrenemedim ben. Olmuyor, bitmiyor.