Biraz sessizliğe ihtiyacım var

Niye dönüp dolaşıp buraya geldim bilmiyorum. Neden böyle bir şey yazdığımı da.

Ama biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var. Sessizliğe, huzura ihtiyacım var.

Son zamanlarda her şey beni rahatsız etmeye başladı. Ama her şey. Aydın geçinen ama her gördüğü başı kapalıya yobaz, beyni yıkanmış damgası yapıştıran insanlar, her yediği bokta daha da batan okul idarem, etrafımdaki kafası kıyak insanlar, tumblr halkı, hatta diziler, her şey, ama her şey sinirlerimi bozuyor artık.

En basitinden, 16 yaşında partisinin etkinliklerine hiç düşünmeden katılan, her şeyi bilen komünist çocuk, kendi yaşında bir kızın başını kapadığını görünce direk "tabi yurtlara gidiyor, cemaatçi olmuş, beyni yıkanmış" diyebiliyor, ama kimse ona karşılık vermiyor: "Be kardeşim, sen de onunla aynı yaştasın, sen de partinin toplantılarına katılıyorsun. Senin de beynin yıkandığı için mi komünistsin?" en kötüsü ben de diyemiyorum bunu, insanlarla yüzleşmekten çekiniyorum çünkü.

Okulumdan da nefret ediyorum zaten ama hiç bir şeye olmadığı gibi okul değiştirip son 2 yılımı bambaşka bir ortamda geçirmeye de cesaretim yok. Bir de düşünüyorum, değiştirsem ne olacak? Gittiğim okul Sosyal Bilimler olmadığı sürece eşit ağırlık öğrencisini her türlü ezecekler, hor görecekler. Sanki biz öğrenci değiliz. Sayısal öğrencilerini tek tek seçmişler de koymuşlar sanki. Ulan onlar da kendi seçti biz de, ne diye ayrı tutuyorsunuz?

Kafası kıyaklarsa başka bir dert. Aynı tumblr halkı gibi aslında etrafımdakiler. Hepsi aynı bok. Güya hepsi özgür hepsi yenilikçi ama tek tip yaşamak zorundalar. Rock dinlemeliler, Amerikan gençlik dizileri izlemeliler, İngilizce'yi su gibi bilmeliler, hiç olmadı her boşluğa "fuck it we're young" u oturtmalılar. Ayrıca, etraflarındaki insanlar pop dinleyemez, dinlememeli. Pop müziği küçük görürler, sözde Duman Cem Adrian Mabel Matiz hayranıdırlar ama Türkçe müzik kötüdür onlara göre. Her şeyin bokunu çıkarmaya bayılırlar. Amerikan dizileri izlerler dedim ya, heh işte o izledikleri de tek tiptir. En çok SPN izlenir.

Mesela bu tarz insanlar Kore dizileri izleyenleri küçümserler. "Yine mi Koreliler?" daha iki gün önce yaşadım abi bunu, hani özgürlükçüydün, hani fuck everything hayat felsefendi? Hani yenilikçiydin? İzlediğim diziye bile karışıyorsun neresi özgürlük bunun?

Ayrıca kusura bakmayın, rock müzik de her ortama gitmez. Ardarda 5 rock parçası dinlemeyi kafam kaldırmıyor mesela benim, içim sıkılıyor. Bu kadar abartmalarını anlamıyorum kısaca.

Kpop'u dda küçük görüyorlar tabi, dünyayı kasıp kavuran hallyu dalgasını kabullenmiyorlar, gözleri rock tan başka bir şey görmüyor çünkü. Onlara göre kaliteli müzik denilen şey sadece eski rock gruplarının yaptığı. Bilmiyorum, diyecek çok şeyim var ama bir türlü kelimelere dökemiyorum gibi.

Ama bunaldım kısaca.

Okul da bunaltıyor tabi beni. Liseyi sevmiyorum, o unutulmaz olacağı söylenen yılları henüz tadamadım sanırım, zaten çok sevgili okulum da sağ olsun her yıl daha bir çekilmez oluyor lise. Sevmiyorum, sevemiyorum.

Daha bu yaştan her şeyde sıkılmış olmak berbat bir durum.

Mesela hala bir hedefim yok. Hiç bir şeyi beğenmiyorum, hiç bir mesleği yakıştıramıyorum kendime. Hedefim de olmayınca çalışmak çok boş geliyor.

Düşünüyorum düşünüyorum da, neden hedefim olmadığını çözemiyorum.

Eskiden her yıl ideal mesleğim değişirdi, mimarlık da isterdim, mühendislik de, sınıf öğretmenliği de, ama okumayı yazmayı öğrendiğimden beri hiç değişmeyen, hep bir köşede bekleyen tek bir idealim vardı. Yazarlık. Ama söylerken bile o kadar uzak geliyor ki artık, hayal kurmayı da unuttum sanırım. Eskiden hep aynı şeyi söylerdim, "Bir mesleğim olacak ama aynı zamanda yazar da olacağım. Hatta çok genç yaşta 6 arkadaşın hikayesini yayınlayacağım, çok çok genç yaşta, insanlar beni övecek, kitabı bastırınca ilk Harun hocama göndereceğim." sorun şu ki tüm bunları düşünürken o asıl mesleği seçmeyi unutmuşum, sadece yazarlığa odaklanmışım. Odaklanmışım da, icraat yok. Hiç bir zaman isteklerime ulaşmak için bir şeyler yapmadım zaten, ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum bu yüzden. Kendimi öyle bir şartlandırmışım ki alttan alttan yazar olmaya, şu an hiç bir mesleği kendime yakıştıramıyorum. Aksi gibi, 3.sınıfta yazdığım hikayeler kadar güzellerini bile yazamıyorum artık sanırım. Diyorum da, köreldim. Birileri köreltti. İçim rahat değil çünkü, siyasi, sosyal, dini, hiç bir yönden yaşamama izin vermiyor bu ülke. Güya ülkede müslümanlar çoğunluk, ama azınlık gibiyiz, kimse bunu itiraf edemese de ezilip duruyoruz. "Hristiyan mısın, aa sen eziliyorsundur seni korumak lazım, Yahudi misin, aa sana kesin ırkçı bakıyorlardır seni de korumalıyız, ateist misin, aa yobazlar sana karşı cephe alacak seni de korumalı, müslüman mısın, yobazsın sen, cemaatçisin sen, beynini yıkamışlar senin" sıkıldım hepsinden, hem de çok sıkıldım.

İstemiyorum, yalnız kalmak dışında hiç bir şey istemiyorum.

Hiç bir şey duymak istemiyorum.

Sürekli müzik var artık kulağımda. Ama onu da duymak istemiyorum, inatla dinlemeye devam etmemin tek nedeniyse etrafı daha fazla duymak istememem. Geceleri evdeki herkesten sonra yatmamın sebebi de bu, biraz sessizlik istiyorum, birazcık huzur..